Saturday, October 24, 2009

Awareness lectures,Jallikattu and Bos indicus as national animal

My first posters for Jallikattu in 2007 when no one saw the danger in Illuminati run PETA:
https://www.flickr.com/photos/82165630@N00/
We held protests in Erode.

Speech for urban audience at Iyal Organic store, CBE:
https://www.facebook.com/100000260915144/videos/1202110193141000/

For rural audience at Kolathanvalasu:

On Jallikattu issue:





The great grandson of the illustrious Dalavay Ramappaiyer of Tirumalai Nayak of Madurai, Professor Dr. Subramanian Swamy, on what he argued for free in public interest in the supreme court based on our affidavit interpreting Jallikattu as a temple ritual based in Hinduism:


GAU CHARA,JALLIKATTU,MANJU VIRATTU/PASUVULA PANDUGA/HORI HABBA celebrated throughout BHARATA by Yadava kulam - Yadavs,Gollas,Konars (note the peacock feather headdress within the cows' horns everywhere):
1.Jallikattu:
2.Hori habba (Karnataka):


3.Pasuvula Panduga (Andhra Pradesh):
Gau Char (Cow trampling) - Ujjain (Madhya Pradesh with peacock trail headdress):


The affidavit in brief which protected Jallikattu in the name of Hindu religion and not just a sport or culture as misinterpreted purposefully to get defeated by missionaries and jihadis.This religion angle made the court to refer the case to a constitution bench (Victorious judgement on 18 May 2023): delivered: https://main.sci.gov.in/supremecourt/2016/1216/1216_2016_3_1501_44624_Judgement_18-May-2023.pdf 

The Wite ridiculing Dr.Swamy's religion argument and Rohatgi following it:

"WRITTEN SUBMISSIONS


JALLIKATTU is an ancient religious and cultural event for Tamil Communities.


Ancient Tamil Literature

Jallikattu was known as “eru thazhuvuthal” (hugging the bulls) in in Tamil Nadu during ancient times. This practice has clearly recorded in the Sangam Literature of Tamils. Sangam Literature flourished between 400 B.C.E. and 300 C.E. Sangam Poet Cholan Naluruthiranar has sung seven poems describing “eru thazhuvathal” events. According to this ancient poet:


“ these events would be held in villages abutting forestlands. The lands abutting the forests were known as “Mullai”. The main occupation of the people in those areas is cattle rearing. The folks who lived in Mullai region and who reared cattle were known as “Aayar”. Their livelihood depended on these cattle and from the produce of the cattle viz., milk, curd and ghee. They raised bulls of great valour and strength in their houses. The event of “eru thazhuvathl” (Jallikattu) would be held after beating the drums in the village and announcing the festival. The parents of the girls who are to be married would then announce that the one who tames their bull alone can win the hands of their daughter in marriage. After the event of eru thazhuvathal is over the bride to be and the groom would sing the praise of Lord Vishnu along with the friends of the bride [Source: Mullaikali Poetry by Sangam Poet Cholan Naluruthiranar] ”


Origin in Srimat Bhagavatam

Jallikattu or Eru Thazhuvathal (hugging the bull) probably had its origin from the life of Lord Sri Krishna narrated in detail in Srimat Baghavatam and in the earlier works about Lord Sri Krishna. In Srimat Bhagavatam it is described how Lord Krishna tamed seven bulls to win the hand of Naknajeeti in marriage. Naknajeeti was the daughter of Naknajeet, the king of Koshala.


Ancient Tamil Vaishnavite Scriptures:

Lord Sri Krishna taming seven bulls is sung in many poems of the Azhwar Saints of Tamil Nadu. Naknajeeti, the princess of Khosala is known as “Nappinnai” in Tamil and Sri Periazhvar, who is said to have lived in the middle of 8th century C.E. has captured in his sacred poems, Lord Sri Krishna’s act of taming seven bulls and marrying “Nappinnai”. Similarly, Sri Tirumangai Azhwar and Sri Nammazhvar who belonged to the 8-9th centuries C.E. have repeatedly recorded in their sacred songs that Lord Sri Krishna tamed the bulls. These and other songs of the Azhwars are recited in the Srivaishanavite temples in Tamil Nadu with religious fervour and devotion for more than thirteen centuries.


Jallikattu is a distinct religious ritualistic cultural practice of Tamil Communities:

Taming the bull or showing one’s valour by holding on to the bull’s hump for a few seconds when the bull runs across a very short stretch of land in the Jallikattu enclosure known as “Wadi” or “Wadivaasal” has been celebrated as part of Harvest and Temple festivals in Tamil Nadu for more than a millennium. That there are worship and conduct of rituals before and after such events and the fact that the events always take place in temple lands show that Jallikattu is not only an ancient cultural festival but also a traditional religious ritual for the Tamil Communities that honour and glorify the domestic milch and draught cattle. Every ethnic region in Tamil Nadu had its own breed of ethnic cows and bulls and Jallikattu is an wonderfully evolved way of selecting the best bulls amongst them. These bulls would be treated to excellent care and affection till the time of their natural death. The bulls would serve the community to which they belong by sustaining the progeny of the distinct ethnic cattle breed.


While the people of Tamil Nadu, rural and urban, educated and uneducated are seized of the importance of Jallikattu and its vitality to save the region’s Indian Native Cattle, the rest of India may find it difficult to understand the facts behind Jallikattu since they are not exposed to it as part of their long evolved culture.





Protection under Article 29(1) of the Constitution:


Jallikattu is also known as Manju Virattu (running of bulls) or Vada Manju Virattu in certain regions of Tamil Nadu. Before Jallikattu, the bulls are taken in procession and a hero’s welcome and veneration of the holy are accorded to every one of them by the villagers and visitors. The festival, the practice of rearing such bulls and using them to protect the progeny of the ethnic bulls are clear cultural practices and are “Intangible Cultural Heritage” maintained by traditions and social values. Jallikattu is indubitably a cultural celebration of certain Tamil Communities that has been practiced for more than 20 centuries. The Tamil communities practicing and sustaining such distinct Heritage and Cultural traditions are protected by Article 29(1) of the Constitution of India and they have a fundamental Constitutional right to conserve the same subject of course to reasonable restrictions arising from issues of morality, health and public order.


     The Tamil Communities practicing Jallikattu not only have a right to conserve that distinct cultural practice under Article 29(1), they also deem it as an indispensable part of their fundamental duties - to value and preserve the rich heritage of the composite culture to which Jallikattu also belongs. (Article 51A (f)).


‘Temple Bull’ System


Jallikattu is a part and parcel of Hindu Religion as practiced in most villages in Tamil Nadu, and it involves the ancient ‘Temple Bull System’ which is still in vogue in these villages. Rearing and maintaining a stud bull is a 24x7, labour-intensive and expensive affair. Since stud services are free in Tamil Nadu even today, it provides no revenue to the owner.


The poor farmers of the village, who might have one or more cows, cannot afford to have a stud bull of their own. Hence the whole village collectively adopts a stud bull and designates it as the ‘Temple Bull’. The entire village pampers the temple bull; its only task is to provide free stud service to the village cows.


        To diversify the gene-pool, a few more bulls would also be reared in the village. Depending on the number of cows in the village, the village may adopt more than one stud bull as temple bulls. Some of the more affluent people of the village would also come forward to rear stud bulls as a service to the villagers. This is a fine example of the Indian mind set of serving the community expecting nothing in return, which is in stark contrast to Western ideology.



        The designated Temple Bull will be changed after three years; exchanged with the temple bull of another village, to avoid in-breeding by preventing the bull from mating with its own calf. Thousands of years ago, our ancestors in Tamil Nadu practiced what the modern Western science has ‘discovered’ today!



Jallikattu is the religious and cultural function to honour the Temple bull, other stud bulls and their owners for their selfless service during the annual Temple Festival for the presiding deity (Grama Devata) of that village.


The Prevention of Cruelty to Animals Act, 1960


There is no provision in the Prevention of Cruelty to Animals (PCA) Act, 1960 that could support enforcement of a permanent ban on Jallikattu or even for a limited period.


This Hon’ble Court had relied on Clauses (a) and (m) of sub-section 1 of Section 11 of the PCA Act, 1960 besides Section 3 of the said Act, while imposing a permanent ban on Jallikattu and similar sports in its judgment dated 07-May-2014.


This Hon’ble Court also held that the rights of the Bulls under Sections 3 and 11 of PCA Act read with Articles 51A(g) & (h) are cannot be taken away or curtailed, except under Sections 11(3) and 28 of PCA Act. It is humbly submitted that the rights guaranteed to Citizens of India under Article 29(1) to conserver their distinct culture of Jallikattu would rise superior even more since the Jallikattu Bulls are imparted the best treatment that could be given to domestic bovines and are not subject to cruelty of any kind.


Even if a ban on Jallikattu could be made based on the provisions of the PCA Act, 1960 such provisions would be hit by Article 13 of the Constitution of India.


    The fundamental rights of Citizens cannot be completely taken away or even abridged. It can be subject to reasonable regulations that do not take away or alter the character of the said fundamental right.



 Doctrine of Proportionality


A ban on Jallikattu - an ancient practice that is both cultural and religious - is not only unconstitutional - it is also in violation of the Doctrine of Proportionality. Concept of Proportionality is an integral criterion of fairness and justice in statutory interpretation process - especially in Constitutional law. There must be a correct balance between the restriction placed by the corrective measure and the severity of the nature of the prohibited act. Doctrine of Proportionality would have to be necessarily applied when the issues relate to fundamental rights.



There cannot be a blanket ban on the practice of Jallikattu citing certain acts of cruelty that alleged to be caused or have been caused in the past by some of the owners of the Bulls or by the participants of Jallikattu. That would be akin to banning milk production since some unscrupulous traders indulge in adulteration of milk or some dairy farmers use steroids for enhancing milk production.


 Regulation vs. Ban


Jallikattu cannot be done away with, especially when it is a beneficial practice and a distinct culture of Tamil Communities who have a fundamental right to conserve it.


Government of Tamil Nadu has taken many steps since 2009 to insure that the Jallikattu events are carried out without any abuse of the Jallikattu bulls. Notification dated 07.01.2016 issued by the Central Government too provides for many precautionary procedures that need to be adopted before celebration of Jallikattu. These procedures include test of the bulls by the authorities of the Animal Husbandry and Veterinary Department, the defining of the size of the enclosures where Jallikattu would be held, etc.


There can be reasonable restrictions or regulations to ensure that the fundamental rights are observed in a humane manner and to ensure public order and health. However, a fundamental right cannot be abridged or abrogated in the name of regulating it.


The need to sustain the progeny of invaluable Ethnic Cattle Breeds through Jallikattu

 


The ethnic cattle breeds of Tamil Nadu belong to the category of Bos Indicus cattle or Zebu cattle. These cattle are essential for the agricultural eco system of the land and there can be no natural farming without these cattle. The five produces of the ethnic cattle like its dung, urine, milk, ghee and curd are known as “Panchakavya” and the contribution of Panchakaya to the agricultural farms and to Ayurveda science are immeasurable. Many of the Ayurveda medicines are based on Panchakavya or on any of the five produces which the desi cattle alone can produce through its extraordinarily beneficial gut biome.


Banning Jallikattu without having studied the consequences thereof, is a sure way to ensure the ultimate decimation of the different ethnic species of the desi cattle - Bos Indicus and cause indescribable and irrepairable loss to Indian farming methods and Ayurveda.


Every region’s cattle has evolved with adaptations that best suit the environment. The terrain, climate, flora and fauna and human requirement together play a role in their evolution.


The ethnic milch cattle breeds of Northern India are known for producing large quantities of milk. The preservation of such breeds and their progeny is therefore not a challenge but automatic. However, the milch cattle of South India and particularly of Tamil Nadu are poor milk yielders. They are however, invaluable for the purposes of Ayurveda and to practice non-toxic farming. In these circumstances, Jallikattu ensures a sure method of retaining, using, encouraging, preserving and propagating such ethnic cattle breeds.


Though, it cannot be termed ‘modern and scientific’, Jallikattu is a proven method of preservation and improvement of progeny of the ethnic milch and draught cattle and automatically saves the bulls from slaughter. Such ethnic cattle are essential for the science of Ayurveda and for the practice of natural farming. Thus, practice of Jallikattu is an ‘ancient and scientific’ organization of agriculture and animal husbandry, a mandate given to the Government by Article 48 of the Constitution of India but practiced by Tamil Communities.


Jallikattu – An Ancient Indian Breeding Science


Jallikattu involves selection of the best of the breed, improvement of cattle breeds, cattle shows, creating a brand value for the cattle of the village/region and then marketing the same, thus commanding high prices for their produce (cattle). This exceptional system developed by Tamils thousands of years ago is still in vogue in Tamil Nadu. It has continued non-stop even under Muslim rulers and the British Raj, except during times of great famine and epidemics like plague when the people voluntarily suspended it. It is common knowledge that conducting clinical and laboratory experiments on animals are the cruelest acts that could be inflicted on animals even though such cruel acts are stated to be meted out to the animals experimented for the purposes of advancing human, animal and plant lives.


Such experiments are said to be controlled and supervised by a Committee formed by the Central Government on the advice of the Animal Welfare Board. Any violation of the order of the Committee is punishable only by a fine that extends to two hundred rupees.


Jallikattu is an evolved method to select the best bulls of ethnic Bos Indicus cattle. There are no methods of experimentation here that cause pain or suffering - necessary or unnecessary - on the bulls, even though 600 products are produced from the urine and dung of the desi cattle.


The bulls are raised with pristine care and affection by the families that own them. They are never trained to fight. After their brief trysts with Jallikattu are over, the Bulls are cared for till they meet their natural death and are given a hero’s burial. This has been an indispensable part of the distinct culture of Jallikattu in all villages in Tamil Nadu that practice Jallikattu.



Cruelties and infliction of Pain on animals - permitted under the PCA Act, 1960


The PCA Act, 1960 permits clinical and laboratory experiments to be carried out on animals. This Experimentation of Animals is dealt with Chapter IV of the PCA Act, 1960.


Horse Racing and Horse Shows are permitted


        There is no ban on horse racing even though there are large scale evidences of abuse of the horses and their subject to cruelty and suffering. It is common knowledge that prohibited steroids are administered on race horses, they are whipped to the finish line, some die while racing, broken or injured horses are shot and horses that can no longer compete end up in slaughter houses. Despite all the above, Animal Welfare Board can only monitor the laws and Rules which regulate horse racing.


Horse Shows involve combined driving, dressage, endurance driving, eventing, horseball, show jumping, tent pegging and vaulting. Some of these are practised in the Olympics and other international sports meets and even in the Indian Army. These activities cause immense stress and suffering to horses. However, such events are not banned.





Jallikattu is not a sport or entertainment:


Jallikattu is not an entertainment sport and it cannot be conducted for the sake of entertainment. A Jallikattu event can be organised only once a year in a village and that too ONLY during the annual village temple festival. It is organised by the Village Temple Committee and not by any sports/entertainment club.


There is no first place, second place for the winners. For every bull that enters the arena, either the Jallikattu participant is declared the winner if he successfully embraces the bull or the bull is declared the winner. Jallikattu is no sport at all; it is an evolved cultural practice to showcase the magnificence of the village stud bulls and preserve their progeny.


 Jallikattu - post notification dated 07.01.2016:


The Prevention of Cruelty to Animals Act or any of the relevant Government Notifications in force as of 14. 12. 16, has laid out any prohibitive and reasonable restrictions that would legitimize the outright banning of Jallikattu.


Nor would the judgment of this Hon’ble Court in Animal Welfare Board vs. A. Nagaraja reported in (2014) 7 SCC 547 and the directions in paragraph 90 would be now of any merit for banning Jallikattu since the Notification dated 11 7 11 was relied on which has been superseded by the subsequent Notification dated 7. 1. 2016


In Dr. Subramanian Swamy and others vs. State of Tamil Nadu and others (2014 (V) SCC 75) the Hon’ble Supreme Court of India has categorically held (inter-alia) that:

“...nobody can claim that the fundamental rights can be waived by the person concerned or can be taken away by the State under the garb of regulating certain activities...”

While matters relating to Fundamental Rights can be regulated they cannot be done away with in the garb of removing certain mischiefs that are alleged to have crept into the practice of such matters.

The Tamil Communities that celebrate Jallikattu as part of their temple or harvest festivals have a right to conserve Jallikattu as a distinct culture of their communities and villages. This fundamental right to conserve Jallikattu is protected by Article 29(1).

Any law or directive that aims to do away with or permanently ban the distinct cultural and religious practice of Jallikattu would also be in derogation of Article 13 of the Constitution of India and a violation of the Doctrine of proportionality.

    When all is said and done, the driving concept behind the concern for humaneness for animals is rooted in the dichotomy between essential violence against animals such as for eating meat as food and inessential violence. But here too religious practice requires a caveat for legislation against such violence. Halal procedure for example is inessential violence against the animal but permitted in law as a religious practice. For Jallikattu, strict supervision and oversight is sufficient to make it humane. Banning is no solution, and is any case arbitrary, unreasonable and unconstitutional following the Government Resolution of January 7, 2016 superseding the earlier 2011 Resolution.

                         

Submitted by


December 14, 2016 Subramanian Swamy"

We also designed a widely used flex hoarding to dispel distortions by Illuminati and Jesuit sponsored propaganda of "Sport of courage" (Veera Vilayattu) which made Jallikattu susceptible as a mere entertainment and subsequently a culture prude fallacy.We evoked Krishna Mayavar as religion in scripture and the temple ritual nature to convince the court.The Illuminati-Jesuit coterie reeled under shock and fuelled protests and the subsequent amendment sham to hide this irrefutable constitutional guarentee of religion (now hence referred to a constitution bench):

Locus standi: 
1. The appellant Dr. Subramanian Swamy, from Sholavandan, Vadipatti taluk, Madurai district of Tamil Nadu state. This area hosts the two largest Jallikattu events, namely Alanganallur and Palamedu apart from many other smaller ones.
2. He is the descendant of the celebrated Dalavay Ramappayyan, the Brahmin Prime Minster of Tirumalai Nayak, the 7th and the most famous of the Nayak dynasty, viceroys of the Vijayanagar dynasty constituted by Saint Vidyaranya, the then Sankaracharya of Sringeri to restore and rejuvenate south Indian religion, temples, culture and systems from the staggering invasion of Malik Kafur.
3. He is a Smarta Brahmana who is keenly followed for his wide understanding of religion, the Rama Setu case being the most famous.

My research on Jallikattu:

Jallikattu - Part I - The ancient rite

Origins:

Commensalistic phase:
Early Indian humans as depicated in Ramayana and Mahabharata were gatherers. Then was born the special bond between the cattle - primarily the Indian Aurochs, Bos primigenius namadicus 
and humans which is closely related to the more wild Bos gaurus or the Indian Bison

Commensalism, in ecology, is a class of relationships between two organisms where one organism benefits from the other without affecting it. There is  commensalistic between the ungulates, deer, gaur, etc..,  with the Hanuman Langur, bonnet macaques and other primates which is well documented. 


"Discussion Mixed species association (n = 5) between langur and other ungulates/ primates such as gaur Bos gaurus, sambar Rusa unicolor and bonnet macaque Macaca radiata were also noticed."


Here the ungulates fed on the dropped food items of the primates. The Gaur is known to have active relationship with Indian primates. 

This is the relationship mentioned between vanara apes mentioned in the Ramayana and a symbiotic relationship between Rama (Human) and the Vanaras (Apes) which still existed alongside Homo species. South and South East Asia (Bharata Varsha) were hotspots alongwith Africa in human evolution. This was 17,50,000 years before. 

Thus we know that the commensalist bond between ungulates and primates is very ancient.

Symbiotic phase: 
The next phase is the pastoral phase. This is very significant in this case. This is the age when a few primate ape species cultivated a symbiotic phase, up from the commensalist one. Here, the ungulate was tamed and made to reciprocate. This presents a challenge as the ungulate is larger and more ferocious than the human. The ape, hownever had the advantage of a more advanced brain and an unique development - hands and arms. This meant the ape modified its semi-arboreal nature to become pastoral and more bipedal. This lead to various evolutionary developments in both the species. Thus developed the Indian aurochs and the entirely ground dwelling pastoral human.

Agricultual phase:
This is the phase where man required to tame the animal by leashing. The initial leashes were made from deceased animal and plant parts and not cotton. This is called in Tamil as "Salli" and in Sanskrit "Jalli" - Jalla meaning twisted rope. A mesh of such ropes is still called "Jaala" (Sanskrit: Net). The strongest among them was "Kavari man Salli" - made out of Yak hair which is also used to make fans for kings also called Kavari. This is mentioned in "Annamar Sami Kathai", the ancient Kongu Tamil epic where the hero aquires Kavari hair and twists it into various "Salli"s (Tamil: Leashes) for his horse, the prime being Kondai Salli or top leash. Tying it is called "kattu" (Tamil: Tying). Annamar Sami Kathai:

Thus Sallikkattu is the Tamil name. Jallighatta is its Sanskrit counterpart. Ancient Indians celebrated the virility of bulls and the practice of castration was abhorred as a sin. Thus we have a non-castrated bull in our lion capital .

Nose piercing was also not prevalent citing Ahimsa. The divine bulls were to be horn - leashed when to be used for ploughing and unleashed again when let into the cow pen after ploughing and activities. 

The nomadic invaders of central asia brought castration tools not just for animals but also men so that they can get many bonded and unfertile domicile individuals, namely Oxen and Castratos (Hijrahs) respectively. Muslims emperors were famous to have employed castratos as guardians of their Harems. This is their instrument to mull testicles:


​(Photo Credits: Sivasenapathy Natarajan,Bargur Hill Cattle Breeders Association,Andiyur)

This practice was deemd cruel and only private cattle were castrated. Divine cattle which were called "Brahmani bulls" are those kept as village common bull in continnum of the ancient Indian ahimsic tradition which abhors castration. In western nations, the whole breed Bos indicus is thus called Brahman cattle. These are the ones depicted in the bull capital - The divine bull. 

In Saivism, it is associated with the vehicle of Siva, Nandi and in Vaishnavism with Krishna or Nandagopalaswamy. Every other sect has its own holy cattle in respect to this tradition. 

The holy cattle are the ones allowed to live in luxury and behave as they like. They are NOT TO BE HARMED OR INJURED AT ANY COST. Any such harm is counted as one of the most grievous of five sins. "Pancha Maha Pataka". The cow shed is the temple "KO - IL" , literally "Cow House" in Tamil. The holy cows has its holy bull. Mature male offspring were flushed out every year through the opening (Vasal) in the pen (Vadi). This prevents inbreeding (Sa - gotra - "of the same bull"). We humans learnt the "gens - clan" system https://en.wikipedia.org/wiki/Gens

The divine king bull was first evacuated after a honourary puja. It is not to be lassoed. The flushed offspring were leashed by men who were capable of lassoing them. The lasso was cast while the bull ran through the narrow alleyway made of bullock carts before the "Vadi Vasal":

This method was used as a prevention to mulling, castration and nose-roping. Thus this is a continuation of our lion capital tradition of maintaining uncastrated virile bulls, unleashed.

Jallikattu - Part II - Archeological evidence

http://www.thehindu.com/todays-paper/tp-national/tp-tamilnadu/Bull-chasing-an-ancient-Tamil-tradition/article15144245.ece


Indus Valley:


Jallikattu - Part III - Tamil Literature


Sangam -Kalithokai Verse on Bull Leashing:
கொல்லேற்றுக் கோடஞ்சுவானை மறுமையும்
புல்லாளே ஆய மகள்.
அஞ்சார் கொலை ஏறு கொள்பவர் அல்லாத
நெஞ்சிலார் தோய்ப்பதற்கு அரிய - உயிர்துறந்து
நைவாரா ஆய மகள் தோள்.
கலித்தொகை, முல்லைக் கலி, பாடல் 103, வரிகள் 63-64
  1. கலித்தொகை, முல்லைக் கலி, பாடல் 103, வரிகள் 63-64
  2.  மலைபடுகடாம் 330-335, முதல் ஏழு முல்லைக்கலிப் பாடல்களில் ஆறாம் பாடலைத் தவிர மற்ற பாடல்கள்
  3.  சிலப்பதிகாரம், ஆய்ச்சியர் குரவை: 17-18

Pasurams from nalayira Divya Prabandham on Nappinnai:


Jallikattu - Part IV - The arguement

1. Jallikattu is a Hindu ritual as quoted in the Bhagavatam and Sangam literature as well as later Bhakti literature.
2. Jallikattu is held temple  grounds and as an essential part of temple rituals.
3. Jallikattu is a leashing of virile uncastrated bulls which is permitted as a practice according to PCA
4. Erudhattu and Manju Virattu are not even leashing rituals.
5. Bull Leashing is not a banned offence in PCA
6. Bulls have been excepted according to new notification by Central Gov.

பெரியாழ்வார் திருமொழி


முதல் ஆயிரம்

பெரியாழ்வார்

பெரியாழ்வார் திருமொழி 
செங்கீரைப் பருவம்
69
துப்பு உடை ஆயர்கள் தம் சொல் வழுவாது ஒருகால்
      தூய கருங்குழல் நற் தோகைமயில் அனைய
நப்பினைதன் திறமா நல் விடை ஏழ் அவிய
      நல்ல திறல் உடைய நாதனும் ஆனவனே
தப்பின பிள்ளைகளைத் தனமிகு சோதிபுகத்
      தனி ஒரு தேர் கடவித்தாயொடு கூட்டிய என்
அப்ப எனக்கு ஒருகால் ஆடுக செங்கீரை
      ஆயர்கள் போரேறே ஆடுக ஆடுகவே             (7)

முதல் ஆயிரம்
பெரியாழ்வார்
பெரியாழ்வார் திருமொழி 
பூச் சூட்டல்

186
எருதுகளோடு பொருதி
      ஏதும் உலோபாய் காண் நம்பீ
கருதிய தீமைகள் செய்து
      கஞ்சனைக் கால்கொடு பாய்ந்தாய்
தெருவின்கண் தீமைகள் செய்து
      சிக்கென மல்லர்களோடு
பொருது வருகின்ற பொன்னே
      புன்னைப் பூச் சூட்ட நீ வாராய்             (6)

முதல் ஆயிரம்
பெரியாழ்வார்
பெரியாழ்வார் திருமொழி 
திருமாலைக் கண்ட சுவடு உரைத்தல்

330
தோயம் பரந்த நடுவு சூழலிற் தொல்லை வடிவு கொண்ட
மாயக் குழவி யதனை நாடுறில் வம்மின் சுவடு உரைக்கேன்
ஆயர் மடமகள் பின்னைக்கு ஆகி அடல் விடை ஏழினையும்
வீயப் பொருது வியர்த்து நின்றானை மெய்ம்மையே கண்டார் உளர்            (4)


முதல் ஆயிரம்
ஆண்டாள் 
திருப்பாவை
493
ஏற்ற கலங்கள் எதிர் பொங்கி மீது அளிப்ப
      மாற்றாதே பால் சொரியும் வள்ளற் பெரும் பசுக்கள்
ஆற்றப் படைத்தான் மகனே அறிவுறாய்
      ஊற்றம் உடையாய் பெரியாய் உலகினில்
தோற்றமாய் நின்ற சுடரே துயில் எழாய்
      மாற்றார் உனக்கு வலி தொலைந்து உன் வாசற்கண்
ஆற்றாது வந்து உன் அடிபணியுமா போலே
      போற்றி யாம் வந்தோம் புகழ்ந்து-ஏலோர் எம்பாவாய்            (21)


முதல் ஆயிரம்
குலசேகராழ்வார்
பெருமாள் திருமொழி
அரங்கநாதனது அடியார்க்கு அடியேன்

659
ஏறு அடர்த்ததும் ஏனமாய் நிலம்
      கீண்டதும் முன் இராமனாய்
மாறு அடர்த்ததும் மண் அளந்ததும்
      சொல்லிப் பாடி வண் பொன்னிப் பேர்-
ஆறு போல் வரும் கண்ண நீர் கொண்டு
      அரங்கன் கோயில்-திருமுற்றம்
சேறு செய் தொண்டர் சேவடிச் செழுஞ்
      சேறு என் சென்னிக்கு அணிவனே             (3)

661பொய் சிலைக் குரல் ஏற்று-எருத்தம்
      இறுத்தப் போர்-அரவு ஈர்த்த கோன்
செய் சிலைச் சுடர் சூழ் ஒளித் திண்ண
      மா மதில்-தென் அரங்கனாம்
மெய் சிலைக் கருமேகம் ஒன்று தம்
      நெஞ்சில் நின்று திகழப் போய்
மெய் சிலிர்ப்பவர் தம்மையே நினைந்து
      என் மனம் மெய் சிலிர்க்குமே             (5)
முதல் ஆயிரம்
குலசேகராழ்வார்
பெருமாள் திருமொழி
திருவேங்கடத்தில் பிறத்தலும் இருத்தலும் போதியது எனல்
676
ஊன் ஏறு செல்வத்து உடற்பிறவி யான் வேண்டேன்
ஆனேறு ஏழ் வென்றான் அடிமைத் திறம் அல்லால்
கூன் ஏறு சங்கம் இடத்தான் தன் வேங்கடத்துக்
கோனேரி வாழும் குருகாய்ப் பிறப்பேனே             (1)


முதல் ஆயிரம்
திருமழிசை ஆழ்வார் 
திருச்சந்த விருத்தம்

783
மின் நிறத்து எயிற்று அரக்கன் வீழ வெஞ்சரம் துரந்து
பின்னவற்கு அருள் புரிந்து அரசு-அளித்த பெற்றியோய்
நன்னிறத்து ஒர் இன்சொல் ஏழை பின்னை கேள்வ மன்னு சீர்ப்
பொன் நிறத்த வண்ணன் ஆய புண்டரீகன் அல்லையே?             (33)


842
விடைக் குலங்கள் ஏழ் அடர்த்து வென்றி வேற்-கண் மாதரார்
கடிக் கலந்த தோள் புணர்ந்த காலி ஆய வேலை-நீர்
படைத்து அடைத்து அதில் கிடந்து முன் கடைந்த நின்தனக்கு
அடைக்கலம் புகுந்த என்னை அஞ்சல் என்ன வேண்டுமே             (92)


849காட்டி நான் செய் வல்வினைப் பயன்தனால் மனந்தனை
நாட்டி வைத்து நல்ல-அல்ல செய்ய எண்ணினார் எனக்
கேட்டது அன்றி என்னது ஆவி பின்னை கேள்வ நின்னொடும்
பூட்டி வைத்த என்னை நின்னுள் நீக்கல் பூவை வண்ணனே             (99)

மலைபடுகடாம் 330-335, முதல் ஏழு முல்லைக்கலிப் பாடல்களில் ஆறாம் பாடலைத் தவிர மற்ற பாடல்கள்


கிளி கடி மகளிர் விளி படு பூசல்









லினத்திற் றீர்ந்த துளங்கிமி னல்லேறு // 330 // இனத்தின் தீர்ந்த துளங்கு இமில் நல் ஏறு

மலைத்தலை வந்த மரையான் கதழ்விடை // 331 // மலை தலை வந்த மரை ஆன் கதழ் விடை
மாறா மைந்தி னூறுபடத் தாக்கிக் // 332 //மாறா மைந்தின் ஊறு பட தாக்கி
கோவலர் குறவரோ டொருங்கியைந் தார்ப்ப // 333 // கோவலர் குறவரோடு ஒருங்கு இயைந்து ஆர்ப்ப
வள்ளிதழ்க் குளவியுங் குறிஞ்சியுங் குழைய // 334 // வள் இதழ் குளவியும் குறிஞ்சியும்
நல்லேறு பொரூஉங் கல்லென் கம்பலை // 335 // நல் ஏறு பொரூஉம் கல் என் கம்பலை
காந்தட் டுடுப்பிற் கமழ்பட லோச்சி

முதல் ஆயிரம்
பெரியாழ்வார்
பெரியாழ்வார் திருமொழி 
செங்கீரைப் பருவம்

65நம்முடை நாயகனே நான்மறையின் பொருளே
      நாவியுள் நற்கமல நான்முகனுக்கு ஒருகால்
தம்மனை ஆனவனே தரணி தலமுழுதும்
      தாரகையின் உலகும் தடவி அதன் புறமும்
விம்ம வளர்ந்தவனே வேழமும் ஏழ் விடையும்
      விரவிய வேலைதனுள் வென்று வருமவனே
அம்ம எனக்கு ஒருகால் ஆடுக செங்கீரை
      ஆயர்கள் போரேறே ஆடுக ஆடுகவே             (3)

இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
தில்லைத் திருச்சித்திரகூடம் 1
1163
மௌவல் குழல் ஆய்ச்சி மென் தோள் நயந்து
      மகரம் சுழலச் சுழல் நீர் பயந்த
தெய்வத் திரு மா மலர் மங்கை தங்கு
      திருமார்பனைச் சிந்தையுள் வைத்தும் என்பீர்
கௌவைக் களிற்றின் மருப்பும் பொருப்பில்
      கமழ் சந்தும் உந்தி நிவா வலம் கொள்
தெய்வப் புனல் சூழ்ந்து அழகு ஆய தில்லைத்
      திருச்சித்ரகூடம் சென்று சேர்மின்களே            (7)


இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
தில்லைத் திருச்சித்திரகூடம் 2
1171
பருவக் கரு முகில் ஒத்து முத்து உடை மா கடல் ஒத்து
அருவித் திரள் திகழ்கின்ற ஆயிரம் பொன்மலை ஒத்து
உருவக் கருங் குழல் ஆய்ச்சிதிறத்து இன மால் விடை செற்று
தெருவில் திளைத்து வருவான்-சித்திரகூடத்து உள்ளானே             (5)

1175
கரு முகில் போல்வது ஓர் மேனி கையன ஆழியும் சங்கும்
பெரு விறல் வானவர் சூழ ஏழ் உலகும் தொழுது ஏத்த
ஒரு மகள் ஆயர் மடந்தை ஒருத்தி நிலமகள் மற்றைத்
திருமகளோடும் வருவான்-சித்திரகூடத்து உள்ளானே             (9)


இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
திருநாங்கூர் மணிமாடக்கோயில்
1224
துளை ஆர் கரு மென் குழல் ஆய்ச்சியர்-தம்
      துகில் வாரியும் சிற்றில் சிதைத்தும் முற்றா
இளையார் விளையாட்டொடு காதல் வெள்ளம்
      விளைவித்த அம்மான் இடம்-வேல் நெடுங் கண்
முளை வாள் எயிற்று மடவார் பயிற்று
      மொழி கேட்டிருந்து முதிராத இன் சொல்
வளை வாய கிள்ளை மறை பாடும் நாங்கூர்
      மணிமாடக்கோயில்-வணங்கு என் மனனே             (8)

இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
திருநாங்கூர்த் திருத்தெற்றியம்பலம்

1280
வார் ஆரும் முலை மடவாள் பின்னைக்கு ஆகி
      வளை மருப்பின் கடுஞ் சினத்து வன் தாள் ஆர்ந்த
கார் ஆர் திண் விடை அடர்த்து வதுவை ஆண்ட
      கரு முகில்போல் திரு நிறத்து என் கண்ணர் கண்டீர்-
ஏர் ஆரும் மலர்ப் பொழில்கள் தழுவி எங்கும்
       எழில் மதியைக் கால் தொடர விளங்கு சோதிச்
சீர் ஆரும் மணி மாடம் திகழும் நாங்கூர்த்
      திருத்தெற்றியம்பலத்து என் செங் கண் மாலே             (4)

இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
திருப்புள்ளம்பூதங்குடி

1352
மின்னின் அன்ன நுண் மருங்குல்
      வேய் ஏய் தடந் தோள் மெல்லியற்கா
மன்னு சினத்த மழ விடைகள்
      ஏழ் அன்று அடர்த்த மாலது இடம்-
மன்னும் முது நீர் அரவிந்த
      மலர்மேல் வரி வண்டு இசை பாட
புன்னை பொன் ஏய் தாது உதிர்க்கும்-
      புள்ளம்பூதங்குடி-தானே            (6)

இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
திருக்கூடலூர்

1358
செறும் திண் திமில் ஏறு உடைய பின்னை
பெறும் தண் கோலம் பெற்றார் ஊர்போல்-
நறும் தண் தீம் தேன் உண்ட வண்டு
குறிஞ்சி பாடும்-கூடலூரே             (2)


இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
திருநறையூர்:5

1491
விடை ஏழ் வென்று மென் தோள் ஆய்ச்சிக்கு அன்பன் ஆய்
நடையால் நின்ற மருதம் சாய்த்த நாதன் ஊர்-
பெடையோடு அன்னம் பெய்வளையார்-தம் பின் சென்று
நடையோடு இயலி நாணி ஒளிக்கும்-நறையூரே             (5)


இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
திருநறையூர்:3
1505
தார் ஆளன் தண் அரங்க ஆளன் பூமேல்
      தனியாளன் முனியாளர் ஏத்த நின்ற
பேர் ஆளன் ஆயிரம் பேர் உடைய ஆளன்
      பின்னைக்கு மணவாளன்-பெருமை கேட்பீர்
பார் ஆளர் அவர் இவர் என்று அழுந்தை ஏற்ற
      படை மன்னர் உடல் துணியப் பரிமா உய்த்த
தேர் ஆளன் கோச் சோழன் சேர்ந்த கோயில்
      திருநறையூர் மணிமாடம் சேர்மின்களே             (9)

இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
திருவழுந்தூர்: 4

1625
கும்பம் மிகு மத வேழம் குலைய கொம்பு
      பறித்து மழ விடை அடர்த்து குரவை கோத்து
வம்பு அவிழும் மலர்க் குழலாள் ஆய்ச்சி வைத்த
      தயிர் வெண்ணெய் உண்டு உகந்த மாயோன் காண்மின்-
செம் பவளம் மரதகம் நல் முத்தம் காட்டத்
      திகழ் பூகம் கதலி பல வளம் மிக்கு எங்கும்
அம் பொன் மதிள் பொழில் புடை சூழ்ந்து அழகு ஆர் செல்வத்து
      அணி அழுந்தூர் நின்று உகந்த அமரர்-கோவே            (8)

இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
திருக்கண்ணபுரம்: 6

1705
குன்றால் மாரி பழுது ஆக்கி கொடி ஏர் இடையாள் பொருட்டாக
வன் தாள் விடை ஏழ் அன்று அடர்த்த வானோர் பெருமான் மா மாயன்
சென்றான் தூது பஞ்சவர்க்கு ஆய் திரி கால் சகடம் சினம் அழித்து
கன்றால் விளங்காய் எறிந்தான் ஊர் கண்ணபுரம் நாம் தொழுதுமே            (9)

இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
திருக்கண்ணபுரம்: 7
1707
வியம் உடை விடை இனம் உடைதர மட மகள்
குயம் மிடை தட வரை அகலம்-அது உடையவர்-
நயம் உடை நடை அனம் இளையவர் நடை பயில்
கயம் மிடை கணபுரம்-அடிகள்-தம் இடமே             (1)


இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
திருக்கண்ணபுரம்: 9

1729
விடை ஏழ் அன்று அடர்த்து வெகுண்டு விலங்கல் உறப்
படையால் ஆழி தட்ட பரமன் பரஞ்சோதி
மடை ஆர் நீலம் மல்கும் வயல் சூழ் கண்ணபுரம் ஒன்று
உடையானுக்கு அடியேன் ஒருவர்க்கு உரியேனோ?            (3)

இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
கண்ணனை அம்மம் உண்ண அழைத்தல்

1883
தன் மகன் ஆக வன் பேய்ச்சி தான் முலை உண்ணக் கொடுக்க
வன் மகன் ஆய் அவள் ஆவி வாங்கி முலை உண்ட நம்பீ
நன் மகள் ஆய்மகளோடு நானில-மங்கை மணாளா
என் மகனே அம்மம் உண்ணாய் என் அம்மம் சேமம் உண்ணாயே            (7)

இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
திருமாலின் திருஅவதாரங்களில் ஈடுபடுதல்

1986
இரு நில மன்னர்-தம்மை இரு நாலும் எட்டும்
      ஒரு நாலும் ஒன்றும் உடனே
செரு நுதலூடு போகி அவர் ஆவி மங்க
      மழுவாளில் வென்ற திறலோன்
பெரு நில-மங்கை மன்னர் மலர்-மங்கை நாதர்
      புலமங்கை கேள்வர் புகழ் சேர்
பெரு நிலம் உண்டு உமிழ்ந்த பெரு வாயர் ஆகி
      யவர் நம்மை ஆள்வர் பெரிதே

இரண்டாம் ஆயிரம்
திருமங்கை ஆழ்வார்
பெரிய திருமொழி 
எம்பெருமான் திறத்தில் உதவாத அவயவங்கள் பயனற்றன எனல்

2019
தேனொடு வண்டு ஆலும் திருமாலிருஞ்சோலை
தான் இடமாக் கொண்டான் தட மலர்க் கண்ணிக்காய்
ஆன் விடை ஏழ் அன்று அடர்த்தாற்கு-ஆள் ஆனார் அல்லாதார்
மானிடவர் அல்லர் என்று என் மனத்தே வைத்தேனே 9

மூன்றாம் ஆயிரம்
இயற்பா
பொய்கை ஆழ்வார் 
முதல் திருவந்தாதி

புணர் மருதின் ஊடு போய் பூங் குருந்தம் சாய்த்து
மணம் மருவ மால் விடை ஏழ் செற்று கணம் வெருவ
ஏழ் உலகும் தாயினவும் எண் திசையும் போயினவும்
சூழ் அரவப் பொங்கு அணையான் தோள்             (62)

2163வரை குடை தோள் காம்பு ஆக ஆ நிரை காத்து ஆயர்
நிரை விடை ஏழ் செற்ற ஆறு என்னே? உரவு உடைய
நீர் ஆழியுள் கிடந்து நேர் ஆம் நிசாசரர்மேல்
பேர் ஆழி கொண்ட பிரான்             (83)

மூன்றாம் ஆயிரம்
இயற்பா
பேயாழ்வார் 
மூன்றாம் திருவந்தாதி

2305
தொழுதால் பழுது உண்டே தூ நீர் உலகம்
முழுது உண்டு மொய் குழலாள் ஆய்ச்சி விழுது உண்ட
வாயானை மால் விடை ஏழ் செற்றானை வானவர்க்கும்
சேயானை நெஞ்சே சிறந்து?             (25)


மூன்றாம் ஆயிரம்
இயற்பா
திருமழிசை ஆழ்வார் 
நான்முகன் திருவந்தாதி

2413
அடிச் சகடம் சாடி அரவு ஆட்டி யானை
பிடித்து ஒசித்து பேய் முலை நஞ்சு உண்டு வடிப் பவள
வாய்ப் பின்னை தோளிக்கா வல் ஏற்று எருத்து இறுத்து
கோ பின்னும் ஆனான் குறிப்பு                 (33)

மூன்றாம் ஆயிரம்
இயற்பா
நம்மாழ்வார் 
திருவிருத்தம்
2479
குழல் கோவலர் மடப் பாவையும் மண்மகளும் திருவும்
நிழல்போல்வனர் கண்டு நிற்கும்கொல் மீளும்கொல் தண் அம் துழாய்
அழல் போல் அடும் சக்கரத்து அண்ணல் விண்ணோர் தொழ கடவும்
தழல் போல் சினத்த அப் புள்ளின் பின் போன தனி நெஞ்சமே? 3

2497சூட்டு நல் மாலைகள் தூயன ஏந்தி விண்ணோர்கள் நல் நீர்
ஆட்டி அம் தூபம் தராநிற்கவே அங்கு ஓர் மாயையினால்
ஈட்டிய வெண்ணெய் தொடு உண்ணப் போந்து இமில் ஏற்று வன் கூன்
கோட்டிடை ஆடினை கூத்து அடல் ஆயர் தம் கொம்பினுக்கே 21

Arguements

1. Banning these ultravires right to religious freedom
2. Because there is a clause inserted on performing animals,  are out of question
3. Ramappayyan, to reduce any injuries already made Jallikattu a unleashing rather than a leashing event. So no further modification is needed.
4. Court quoted Diwali as Hindu event. Similarly in Hinduism, Nappinnai (Nagnajiti) event in Bhagavatam makes it a Hindu event as well.
5. Court and governments cannot decide/restrict/monitor or control in whatsoever way in this religious event as it cannot with Halal. So no more uniforms, etc..,

Notes:
1. We can add reference to Nappinnai in Silappadhikaram Kurunthokai as additions in Sangam literature part. Also God of Mullai Nilam is Mayavar (Vishnu)
2. Srimad, Nagnajit and Nagnajiti (typo errors)
3. Even Kulasekara Alwar, Andal and other few Alwars have sung on Nappinnai. It is there even in a few Saivite literatures.
4. The untying of the wreath with gift or un-lassoing part was to stop any cruelty in lassoing - an innovation by Madurai Naykkars. IThat can be demodified to original by court. It will reduce this dogmatic hugging and give more onus on the technical part. Also an alley made of bullock carts up to 200 yards as specified in Livestock of Southern India book.....it has been done with stilts already TN gvt. rules.  

Dr.Swamy on my inferences in the field has pledged to declare Bos indicus as the national animal along with a death penalty for destruction of its AnGR!






Sadly, the Illuminati Jesuit and Freemason controlled media distorted it out and started the Tamil porukki misinformation campaign when he warned the Tamil seperatists and Jihadis who wanted to subvert the native cow movement.





மேசானிய கும்பலை மீறி தனி மனிதனாக கொண்டுவந்து அனைத்துக்கட்சி  (காங்கிரஸ் உட்பட) சம்மதம் பெற்றார் . முஸ்லீம் ஆதரவு சமாஜ்வாதி கட்சியின் ஸ்ரீ.ஜாவேத் அலி  கான் நாட்டுமாட்டை தேசிய விலங்காக அறிவிக்கக்கோரி அசத்தினார்.அதிமுக நவநீதகிருஷ்ணன் பஞ்சகவ்யம்,விபூதி குறித்துப் பேசினார்.போர்ட்  பௌண்டேஷன் கட்சியான (ஹரே ராமா,ஹரே கிருஷ்ணாவுக்குப் பணம் கொடுத்து நடிக்கும் பௌண்டேஷன்) கம்யூனிஸ்ட்  டானியல் ராஜா  ஒருவர் மட்டும்தான் எதிர்த்தார்.